B&B: onvergetelijke herinneringen

Vroeger had ik een grote chambres d’hôtes met table d’hôtes, een professionele full-time activiteit. Nu ben ik wederom gastvrouw maar van één kleine gîte. Een hele andere tak van sport, maar wat gastvrijheid betreft natuurlijk helemaal vanuit hetzelfde idee.

Gisteren ontving ik het bericht van AirBnB dat ik mezelf vanaf nu « superhost » mag noemen. Ik moest daar wel om lachen, lekker Amerikaans en ik zag mezelf al met een cape-je om door de lucht vliegen. Superhost at your rescue!

Practice what you preach

Maar, ondertussen was ik natuurlijk toch ook wel meer dan een beetje trots. En niet omdat het van AirBnB komt. Maar wel omdat mijn toverformule voor gouden randjes gewoon ECHT werkt. Dat wat ik met mijn hart doe, gewoon slaagt. En dat ik zelf dus gewoon het goede voorbeeld ben van wat ik uitdraag!

En omdat ik het gedeeld had op facebook (tja, als we het over marketing hebben, daar is die hele superhost status natuurlijk voor bedoeld ;-)) was het direct het onderwerp van gesprek met de mensen met wie ik leuke zaterdag-afspraken had.

Onuitwisbare herinneringen

Waarom je bepaalde keuzes hebt gemaakt, hoe ‘moeilijk’ gastvrij zijn nou eigenlijk (niet) is, wat nou maakt dat die vonk overspringt en mensen je zo positief beoordelen… etc. etc. En dan komen uiteraard de herinneringen, de herinneringen aan top-momenten, die niet zo bijzonder lijken, maar uiteindelijk net dat verschil maakten, onze eigen ervaringen met vakanties die ons zo gemarkeerd hebben dat ze de keuzes voor onze eigen chambres d’hôtes hebben beïnvloed, maar ook herinneringen aan de aanloop naar de chambres d’hôtes. Onuitwisbare herinneringen…

Bedbank

Zoals die keer dat we in een winkel een foeilelijke opblaasbare slaapbank hadden gevonden en in het zwembad hadden gelegd, wat leidde tot hilarische capriolen waar jong en oud aan meedeed en tot nog gezelligere avonden aan tafel. Een idiote uitspatting, ingeving van het moment, sloeg eigenlijk nergens op. Dat hadden we zeker niet gedaan als we niet hadden gedacht dat het ‘kon’. Maar het kon en het was geweldig, om nooit te vergeten.

Over water lopen

Of die ene vrijdagavond, afsluiting van een kinderrijke week, waar we tijdens het eten van de volwassenen de kinderen een wedstrijd lieten doen wie over het water naar de overkant van het zwembad kon lopen, met een ijsje als beloning. De hele middag hebben ze onder aanmoediging van de volwassenen (ook de kinderloze) geoefend en allemaal een ijsje als ‘troost’ gekregen toen het niemand was gelukt 😉 En wij volwassenen moesten toen als straf (voor het liegen dat het echt mogelijk was als je maar snel genoeg liep) nog het zwembad in om het volleybal record voor die week te beslechten.
Ook dat kon, ook al waakten wij altijd heel nauwkeurig over de cohabitatie van kinderen en mensen die voor hun rust kwamen.

(Dat was ook zo’n ding. We gaven iedere zaterdag avond het volleybal record van de vorige week door aan de nieuwkomers. Keek iedereen wel even van op, maar het werkte altijd J!)

En zo heb ik en waarschijnlijk onze gasten eveneens nog duizenden van die herinneringen.

Verschrikking

En onze eigen herinnering, twee jaar voor we de chambres d’hôtes gingen beginnen, dat we in Amerika op vakantie waren en van b&b naar b&b reden. En dat we die ene keer uit ons bed geroepen werden omdat we te laat waren voor het ontbijt. Want het ontbijt was gezamenlijk. Daar hadden we niet op gerekend en beschaamd schoven wij aan aan tafel, terwijl iedereen naar ons keek. Wat een verschrikking. Maar…., we stonden pas 3 uur later weer van tafel op! Met heel veel waardevolle tips voor de rest van de reis, mooie gesprekken ‘in the pocket’, uitnodigingen bij andere gasten thuis, telefoonnummers en email-adressen. Wat een belevenis, onvergetelijk!

En dus voor ons DE reden om onze table d’hôtes (volgens de officiële verplichting) aan 1 grote tafel, met ons aan tafel te doen! En hoe vaak stond er niet in ons gastenboek dat mensen daar inderdaad wel even van schrokken de eerste avond, maar dat dat eigenlijk ook wel weer de reden was om het jaar erna weer terug te komen. Of mensen die om die reden de eerste avond(-en) ervoor kozen niet mee te eten, maar vervolgens toch jaloers vanaf hun terrasje naar die gezelligheid zaten te kijken, zich buitengesloten voelden en van gedachten veranderden… We hadden meer dan 99% tafelbezetting, ieder jaar weer!

De reis

En ook kwamen daar weer herinneringen aan de verbouwing van het pand waar onze chambres d’hôtes moest komen. Dat je wat je ‘objectief’ heel erg afzien kan noemen, eigenlijk subjectief heel anders hebt beleefd en je je nu nog steeds, onuitwisbaar, herinnert… Daar zal ik ook nog wel eens blog aan wijden, of een boek, want dat zijn er zoveel. Soms is de reis minstens zo leuk als de eindbestemming.

Gouden randjes

Onvergetelijke belevenissen, onuitwisbare herinneringen, dat zijn toch eigenlijk DE gouden randjes aan je vakantie en de gouden randjes aan jouw leven! En zo bekeken is het toveren van gouden randjes eigenlijk het creëren van een beleving, die je echt raakt, die onuitwisbaar blijkt.

(En als je het negatief wil benaderen… het voorkomen van onvergetelijke ergernissen en teleurstellingen!)

Met deze woorden sluit ik deze blog af en ga ik nog even de gîte controleren. Want mijn ‘Superhost’ status heeft me direct weer een nieuwe reservering vanaf vandaag opgeleverd. En ook deze gasten hebben weer recht op een perfecte beleving van hun verblijf in Mon Cabanon.

Beleving

Ik wil niet zeggen dat de lat hoger ligt door deze erkenning, want dat zou betekenen dat de lat nog niet hoog genoeg lag. Maar de verwachtingen van mijn gasten komen nu misschien wel hoger te liggen. En die hebben wel degelijk invloed op de uiteindelijke beleving! Een mooi onderwerp voor een nieuwe blog!