Dagboek Retraite Zwitserland

Eind augustus ben ik naar Zwitserland gegaan, alleen, op een berg. Een soort retraite. Bijkomen van de avonturen van dit jaar en om te schrijven, eindelijk eens dat boek afmaken! Ik had het willen delen in blogs, op facebook, maar ik had daar geen wifi. En dus heb ik heerlijk ouderwets offline een dagboek geschreven.

Er zit al weer wat tijd tussen, want de ‘Rentrée’ is in Frankrijk altijd een belangrijke en dus drukke periode. Ik was al bijna het geweldige effect kwijt. Deze week heb ik die vibe weer opgepakt, mijn boek weer geopend, afgemaakt en voor eerst proeflezing gestuurd. En ook het dagboek weer geopend.

En besloten het in een blog te gooien, zodat iedereen weer even ‘bij’ is en mij gewoon kan blijven ‘volgen’ voor het vervolg. Whatever het vervolg gaat zijn!

Het is een lang verhaal, dus pak er iets te drinken bij en ga er even voor zitten!

Ik heb een filmpje gemaakt van mijn insta-story waar ik over schrijf. Maar die is te groot voor de site. Je kan hem zien op mijn facebookpagina @mariekeverthuist. En als je hem leuk vindt, mij volgen op instagram #mariekeverthuist.

 

Dag 1

Daar zit ik dan, in Zwitserland, op een Alp. Best hoog. Met uitzicht op de lichtjes in het dal en een enkele ster, al komen er ook wolken opzetten. Nu is het nog best goed te doen, buiten, met een trui, lange broek en sokken aan. Ik had het kouder verwacht, maar de hele reis was het dan ook nog best warm, vrijwel overal 33 graden. Voor morgen voorspellen ze onweer. We gaan het meemaken. Zolang de stroom maar niet uitvalt…  Haha, want zonder wifi is 1 ding, maar gelukkig kan ik nog schrijven, dat voelt ook een beetje als contact maken, de verbinding in gaan. Ooit gaat iemand dit lezen. Ik ben niet helemaal alleen. Ben ik ook niet. Al slapen de buren.

Ik heb een heel klein hutje gehuurd, vanaf morgen. Maar ik wilde eigenlijk al vandaag komen, 3 dagen ter plekke leek me toch wel kort. Maar het hutje was nog verhuurd (aan Nederlanders 😉) en ik mocht van de eigenaar in zijn eigen chalet, dat er net naast staat. Veel groter, maar ook wel minder knus. Ik mag hier blijven, maar ik heb zo’n vermoeden dat ik toch voor het hutje ga kiezen. Het ziet er schattig uit. Wel bijzonder, er zitten nu Nederlanders in, maar die heb ik niet gezien. De auto staat gepakt voor de deur en de luiken waren om 20 uur toen ik aankwam al dicht. Ze zullen wel vannacht gaan rijden…

Ik ben blij met mijn keuze. Ik twijfelde daar deze week een beetje aan omdat het weerbericht slecht is, ik erachter kwam dat er geen aparte slaapkamer is, maar alleen een bedbank en dus ook geen wifi. Zo had ik het niet onthouden. Maar ten tijde van het boeken keek ik naar 2 huisjes, 1 in Chamonix en deze, dus waarschijnlijk heb ik wat informatie door elkaar gehaald ;-(.

Ook had ik me nog niet bedacht dat ik in Zwitserland niet zonder extra kosten mijn telefoon en dus 4G kan gebruiken. En ik een vignet voor de snelweg moest kopen. Wat ik gedaan heb, bij een tankstation in Frankrijk waar ze die verkochten, maar uiteindelijk heb ik geen snelweg gezien. Kennelijk heeft Waze mij via de wegen zonder vignette gestuurd, waar viaMichelin mij onmogelijke routes zonder vignette had voorgehouden. Nou ja, waarschijnlijk rijd ik via een andere route terug. Misschien dat ik hem dan nog nodig heb.

Nu ben ik dus hierheen gereden via Chamonix, dus langs de Mont Blanc, prachtig 😊 en daarna door Chamonix. Hemel, het leek de Côte d’Azur wel, wat een mensen!!!! Alleen zijn is daar een behoorlijk opgave! Dus blij dat ik daar niet zit.

Ik kwam een half uur later aan dan de planning want de route, zowel het Frankrijk als het Zwitserland stuk was prachtig. Wat hou ik daar toch van, die ‘grandes espaces’. Ik ben regelmatig gestopt om even om me heen te kijken en foto’s te nemen, al was ik net te laat, het was al net niet licht genoeg meer. Maar van de rit heb ik genoten. Sowieso bergweggetjes rijden vind ik erg leuk, dus kon mijn hart ophalen.

De routebeschrijving tot het huisje leidde mij over een onverharde weg. Goed dat ik nog even gevraagd had, want in de algemene beschrijving stond dat ik me op de parkeerplaats van de stoeltjeslift moest parkeren en verder naar boven moest lopen. Met mijn spullen… Dat is dus in de winter. Dan houdt de weg daar op. Maar nu mocht ik dus doorrijden, door het bos, langs stapels gekapt hout, koeien in het wild (met een geïmproviseerde afzetting, dus waarschijnlijk verplaatsen ze zich van alpenweide naar alpenweide, net als de schapen bij ons… Tot een uurtje geleden hoorde ik hun bellen nog klingelen maar nu slapen ze waarschijnlijk.

Het huis ligt in een klein gehuchtje van 4 huizen. Ik heb nog niemand gezien, dus ik waan me alleen, het beeld dat ik erbij had. Ik zit hoog, met direct uitzicht op een alpenweide (daar was ik dus voor gevallen op de foto’s, daarom wilde ik hierheen) en op afstand op de omliggende bergtoppen en het dal. Het dal is best druk, een redelijk groot dorp en een doorgaande weg, die via de St Bernards pas naar Italië gaat (voor diegenen die de Mont Blanc tunnel willen vermijden). Het is wel mooi die lichtjes in het dal, en het maakt het iets meer bewoonde wereld, al heb je dat gevoel niet als je de andere kant op kijkt.

En juist die onbewoonde wereld was wat ik zocht. Waarom? Moet ik dat uitleggen? Kan ik dat uitleggen?

Ik heb dit begin juli geboekt. De oplettende lezer heeft zich misschien sowieso al afgevraagd waarom ik in het hoogseizoen in Zwitserland zit. Ik had toch een mooie accommodatie om te beheren? Ja, had inderdaad! Het ging niet zoals ik wil. Niet in de afspraken met de eigenaar, daarmee ook niet financieel. Het was erg ingewikkeld allemaal. Ik heb daar (wederom) heel veel tijd en energie ingestopt, mezelf volledig gegeven, financieel geïnvesteerd. In iets wat mij niet opleverde wat ik ervan verwachtte, wat ik wenste, waar ik voor gekozen had. Maar ik heb het redelijk op tijd herkend en erkend. En maatregelen genomen. Mijn grens (nu wel) gesteld, de situatie en de gemaakte afspraken geëvalueerd en geconcludeerd, dat het niet klopte. Nee gezegd, stop gezegd! En uiteindelijk gestopt, op beider verzoek. Op tijd en met minimale kleerscheuren. Mijn investeringen in mijn persoonlijke ontwikkeling hebben haar vruchten afgeworpen.

En dus wist ik begin juli dat ik vanaf half juli geen werk meer had! Mijn eerste gedachte was om de camping in het dorp te bellen of 1 van de wijndomaines waar ik de wijn voor de accommodatie inkocht. Zeker weten dat ik daar direct aan de slag had gekund.

Het wordt nu toch wel koud, dus ik ga nu toch even binnen zitten. Ik zit tenslotte op 2000 meter. Maar eerst ga ik nog even binnen het licht uitdoen, om te kijken of ik de sterren kan zien, ondanks de wolken….

Helaas, er was al te veel sluierbewolking. En in de verte zag ik al wat weerlicht. Dus dat onweer zal wel juist voorspeld zijn. We gaan het zien morgen. Ook of ik in het grote chalet blijf of naar het kleine hutje met slaapbank verhuis. Op dit moment kies ik voor het kleine hutje, want die enorme tl-balk in de eet-/woonkamer, als enige verlichting is toch wel echt een No-Go voor mij. Ik voel al inspiratie voor een nieuw blog over mijn ervaring als gast 😉. Ook met het bed opmaken alweer iets grappigs, ritssluitingen in de dekbedhoes en de kussenslopen 😊!

Even terug naar het verhaal. Ik had dus kunnen kiezen om direct weer aan de slag te gaan, extra geld te verdienen. Want aan het verhuur verhaal heb ik niet echt wat overgehouden.

Maar de ontlading en met name de opluchting van mijn beslissing om een grens te stellen met ontbinding van de afspraken als resultaat, hebben me aan het denken gezet. De vrijheid die ik voelde, was eigenlijk de vervulling van een al heel lang aanwezige behoefte aan vrijheid. Een vrijheid die ik mezelf nog nooit had gegund, mezelf nog nooit de goedkeuring voor had gegeven. Direct weer aan de slag gaan zou exact datzelfde patroon zijn. Het bezig moeten zijn, het moeten geld verdienen, mezelf geen rust gunnen, mezelf niet toestaan om een tijdje niets te doen. Terwijl ik zo’n behoefte had aan een tijdje niets. Sinds ik in Frankrijk woon heb ik nog nooit een zomer gewoon vakantie gehad, heb ik iedere zomer nog gewerkt. 2 jaar terug ben ik met Verthuizen gestart, juist vanuit de gedachte om meer te genieten van het feit dat ik op vakantie woon, op vakantie werk.

En ik heb mezelf deze keer de toestemming gegeven om ook eens een keer, in de vakantie op vakantie met vakantie te zijn! Volg je hem nog? Gewoon een zomer niet te werken!

Nu is dat niet helemaal gelukt. Dat zou toch te mooi om waar te zijn zijn. Want ik kreeg toch nog een paar vragen voor begeleiding. En ik heb uiteraard nog mijn eigen gîte. En ik heb uiteindelijk, want ja, wie je echt bent verander je niet zomaar, Lisa nog geholpen met een drukke wisseldag en de afsluiting (Zij heeft de nog lopende reserveringen nog afgemaakt). Maar dat was prima. Anders zou het verschil echt te groot zijn geweest. Van continu in actie naar helemaal vrij! Dat is me sowieso niet gelukt. Ik had een hele lange remweg. In de eerste we(e)k(en) heb ik het huis opgeruimd, schoongemaakt, kastjes, kasten leeggehaald, schoongemaakt, spullen weggedaan. De administratie, anderen helpen, je kent het wel. Geen tijd om een dag niets te doen of naar de rivier te gaan of een lange wandeling te maken. Maar beetje bij beetje steeds iets minder, steeds meer in de vertraging, steeds meer tijd voor een dutje, wat lezen of (;-() op social media doorbrengen. Tot ik, in de week dat Valentijn weer bij mij thuis vakantie had en hij de hele dag met de buurjongens speelde, gewoon een hele dag heb gelezen en geslapen.

Zodra ik wist dat ik de zomer niet zou werken heb ik mezelf beloofd om ook even echt op vakantie te gaan. Mijn eerste wens was een schrijfweek. Via social media volg ik al een tijdje een Nederlandse dame die schrijfweken in Spanje organiseert en dat leek me zo leuk! En zoals ik de vakantieplanning van mijn zoon in mijn hoofd had, zou ik ook precies naar die week kunnen gaan die ze in Augustus had georganiseerd. Maar helaas bleken vlieg-, trein en auto-verbindingen best lastig te zijn vanaf waar ik woon. En uiteraard bleek dat maar goed ook, want ik had me vergist in de vakantieplanning!

Maar dat schrijven zat al in mijn hoofd. Ik ben vorig jaar met een boek begonnen en zit nu op 55 bladzijden. Sinds januari dat het beheren van de accommodatie in beeld kwam ben ik daar niet meer aan toe gekomen. En al denkend waar ik dan heen zou gaan, wat ik dan zou gaan doen, kwam de gedachte in mij op dat ik mijn eigen schrijf-retraite zou gaan doen. Gewoon zelf, alleen. Op een mooie inspirerende plek, met weinig afleiding.

Of in ieder geval om me te bezinnen, op de toekomst. Omdat ik die droom van weer een gastenverblijf runnen in vervulling zag gaan en weer zag oplossen in het niets. Dat zet je dan toch wel weer aan het denken, en aan het twijfelen. Je ziet dan opeens weer dichte deuren waar je dacht dat ze juist weer open zouden gaan. En ergens heb ik die opluchting gevoeld om verthuizen niet als hoofdzaak te hebben, maar tevens de opluchting om de fysieke, tijds- en financiële investering van een gastenverblijf te kunnen loslaten.

Genoeg om weer even bij stil te staan. Wat dat met je doet, wat dat zegt over je wensen, behoeften en intenties. Ook weer nieuwe intense ervaringen, zoals de ballet-uitvoering die we afgelopen jaar hebben voorbereid en waarvoor we veel waardering hebben gekregen. Oude passies die weer oplaaien. Behoefte aan creatie, aan creativiteit.

Behoefte ook aan rust, aan loskomen van de negativiteit die het gedoe rondom de accommodatie met zich meebracht, maar ook de fysieke inspanning die ermee gepaard ging. Iets waarvan ik begin augustus nog dacht, ja maar, ik heb nu al 3 weken vakantie gehad, die week in Zwitserland komt nu toch echt als mosterd na de maaltijd.

Maar nee, deze week komt precies op tijd. De remweg was lang. Het heeft die tijd geduurd om echt (of bijna echt) tot stilstand te komen. Stilstand waaruit nu weer wat begint te kiemen, te borrelen. Iets wat geen moeten meer is, maar zin hebben in. Wat precies is nog niet duidelijk. De opdrachten die ik in de tussentijd heb aangenomen en die me een paar uur per week hebben gekost, vond ik leuk, fijn om te doen. Fijn ook om te zien welke impact ik daarmee heb, hoe ik daarin voor mijn klanten het leven een klein beetje makkelijker kan maken, een klein beetje mooier kan kleuren.

Maar ook de behoefte aan creativiteit, die al geleid heeft tot het kopen van spitzen voor de balletlessen van volgend jaar, de grondoefeningen die ik nu iedere dag doe. Maar ook het kopen van een paspop om nog een oude passie weer nieuw leven in te blazen. Een zangles, om de wens om zuiver met de radio mee te zingen eindelijk eens in te lossen (niet dat dat al lukt, maar het begin is gemaakt).

En deze week heeft dus uiteindelijk als doel een echte retraite gekregen. Waarbij komt dat ik geen wifi heb en ik dus echt afstand moet nemen van het scrollen op social media, van de gedachte in verbinding te zijn met iedereen via een opmerking of een hartje. En daardoor nooit alleen te zijn.

Dat ben ik nu wel. Alleen! Geen idee wie mij probeert te bereiken via facebook, instagram of what’s app! Ik heb onderweg nog een story gemaakt op insta. Voor vertrek nog een post op facebook.

En eerlijk? Ja, lichte paniek dat ik niet weet of ik iets mis, of er misschien iemand op heeft gereageerd…

Maar ik ben weer begonnen met schrijven! En daarmee is 1 doel van deze week alweer bereikt. Als ik de hele avond reacties had zitten lezen en beantwoorden was dat waarschijnlijk niet het geval geweest.

En is het ongemerkt alweer half 12 geworden. Hoog tijd om te gaan slapen! Gisteravond nog laat bezig geweest om mijn huis klaar te maken voor een vriendinnetje die er ook even tussen uit moest en dat lekker op mijn stekkie doet. Plus de reis… Tijd voor dodo (frans voor tukken 😉)!

 

Dag 2

Het heeft vannacht inderdaad goed geonweerd. Door de dikke muren en dichte luiken was het niet heel goed te horen en ik was goed moe, dus ik heb er maar flarden van meegekregen. En vanmorgen bij het wakker worden regende het nog. Maar al snel kwamen de opklaringen, vervolgens weer dichte mist van de wolken uit het dal die probeerden naar hogere sferen te ontsnappen. Dat is eigenlijk zo de hele dag gebleven, van zon naar wolken, een klein mottertje en dan weer dichte mist. Het was een prachtig spektakel. Het was iets fris, maar niet echt koud. Eind van de middag ben ik toch gaan wandelen, even de buurt verkennen. De trui mocht uit en als ik morgen weer ga wandelen doe ik denk ik toch de korte broek aan, want ik had het best warm. Ik heb daarna zelfs nog even buiten thee gedronken, met een lekker stukje chocoladetaart die ik had meegenomen.

Nu heb ik het haardje aan want het werd zelfs binnen wat fris, maar laat hem nu ook maar uitbranden, want ik heb het in de tussentijd bloedjesheet gekregen. Al was het wel even gezellig zo’n vuurtje.

De dag is voorbijgevlogen. Vanmorgen, na het opstaan en aankleden ben ik op onderzoek uitgegaan, naar mijn hutje. Ik had de eigenaar aan de telefoon gehad bij aankomst en die had erop gehoopt dat ik in het grote chalet zou willen blijven. Hij had er dus niet echt op gerekend om te komen schoonmaken in het hutje, kon wel eventueel iemand bellen. En had al wel het schone wasgoed klaargezet. Ik denk, ik zie het wel. Op zich zag ik wel een beetje op tegen het bankbed. Maar dat bleek een hele goede te zijn met een lekker dik matras.

Het is inderdaad klein, het hutje. Vanuit beroepsdeformatie heb ik het even uitgerekend. Het totaal-oppervlak is 18 m², dus nog kleiner dan mijn cabanonnetje, die 26 m² beslaat maar wel over 2 (of eigenlijk 1,5) verdiepingen.

Maar het is goed ingericht en bijzonder smaakvol, knus! Het heet ‘nid d’amour’. En overal kom je hartjes tegen. Hoe romantisch. Voor mij dus een absoluut appèl op mijn zelfliefde, aangezien ik hier helemaal alleen zit. En laat dat nou net onderdeel van dit plan zijn!

Bovendien heb ik hier door 2 ramen richting het dal en een grote schuifpui naar het terras richting de skilift een uitzicht, waar het chalet met haar kleine raampjes absoluut niet aan kon tippen. En dat is natuurlijk wel waar ik het op gekozen heb. Voor degenen die mij een beetje kennen is het duidelijk dat dat voor mij bijna een eerste levensbehoefte is geworden, zeker waar het gaat om inspiratie en sereniteit. Bergen, groen, blauwe lucht en de glittering van het zonlicht, daar kan ik uren naar kijken en dragen echt bij aan mijn gevoel van ZIJN, van leven.

En dus heb ik intrek genomen in het hutje, mijn spullen verhuisd, zo efficiënt mogelijk opgeruimd in de beschikbare kastjes. Alleen mijn koffertje staat nog naast de bank, want voor kleding is eigenlijk geen plek. Maar ik heb een bescheiden koffertje, dus het verpest de algehele liefelijke sfeer niet. Ik heb de tafel zo neergezet dat ik van alle kanten uitzicht heb en heb mijn pc opengeklapt. En ben gaan schrijven.

Ik ben best opgeschoten. Als ik eenmaal aan het schrijven ben lukt het meestal wel. Maar toch, ik liep een beetje tegen de verhaallijn aan, wat ik er nog aan kon toevoegen. Terwijl ik nog maar op 66 pagina’s zit na een paar uur schrijven, dus maar 11 erbij. Op reëel formaat, niet eens A4. En dat terwijl ik als ik zo aan dit soort van dagboek zit te werken, of welke post op facebook dan ook, ik makkelijk pagina’s vol schrijf in relatief korte tijd. Hoef ik niet over na te denken, de woorden rollen gewoon uit mijn toetsenbord.

Ik merkte ook dat ik niet zo gemotiveerd was om precies te zijn in wat ik wilde uitleggen. Ik merk dat ik zelf eigenlijk een beetje genoeg krijg van het onderwerp, dat ik het voor mezelf wel voldoende heb uitgekauwd.

Het boek gaat over gastvrijheid en mijn eerste ervaring daarin met mijn chambres d’hôtes, een succesverhaal over iets wat ook een ik vertrek drama had kunnen worden. Ik ben daar vol bravoure mee begonnen, ook omdat ik voor mezelf duidelijk wilde krijgen waarom dat nu eigenlijk zo succesvol was. In de tussentijd heb ik er alweer een paar blogs over geschreven, maar er ook tot in den treure over nagedacht en over gesproken, in het kader van de accommodatie die ik ging verhuren, in het kader van de retraites die ik zou gaan organiseren. En ik merk dat het me nu zelf eigenlijk niet zo heel veel meer interesseert. Dat ik mijn resultaat bereikt heb, het verwerken, het onder woorden brengen, het afstand kunnen nemen van iets waar ik een beetje in was blijven hangen. Mijn succesverhaal, de beste tijd uit mijn leven. Iets waar ik echt goed in was…

Maar nu lijkt de koek een beetje op. Tijd voor iets nieuws, nieuwe smaak, nieuwe kraak.

Maar ook wel het inzicht dat mensen die gastvrijheid niet echt in het bloed hebben zitten, het ook nooit echt zullen begrijpen. En dat de mensen die het wel begrijpen, die alleen maar denken dat ze kennis van buitenaf nodig hebben, aan een half woord genoeg zullen hebben. En dat die 66 pagina’s die ik nu geschreven heb daar ruim voldoende voor zijn. Dat het dan toch meer om de raking gaat dan om het spellen, het uittekenen.

Wat de praktische kanten en beslissingen betreft is het anders. Daar is ervaring, trial en error wel van waarde. Maar laat ik dat nou net een stuk minder leuk vinden om over te schrijven. Om adviezen te geven, er met mensen over te praten, ze aan het handje te nemen, ze concreet te helpen, 1 op 1, ja dat wel! Want ik hou van contact! Ik hou ervan om mensen te helpen. Maar procedures schrijven heb ik altijd al een hekel aan gehad. Een handleiding, zo onpersoonlijk… Tja, de contradictie van gastvrijheid als ‘actie’, in verbinding en dan over gastvrijheid schrijven, zonder in contact te zijn met degene die het leest.

Maar dat geeft allemaal niet. Dat was precies de bedoeling van deze week! Om weer te gaan schrijven, maar ook om te kijken waar mijn hart naar uitgaat, om te ontdekken, de tijd te hebben om me bewust te zijn van wat het met me doet, mezelf de vrijheid te gunnen om het niet te doen, of het anders te doen, iets heel anders te gaan doen.

Zo heb ik vandaag ook een andere tekst geschreven. Een songtekst. Voor een zanger die ik deze zomer ontmoet heb, waar ik een beetje tijd mee heb doorgebracht en wie ik nu volg op social media. Een mooie man, uiterlijk en innerlijk, een rising star met alles wat daarbij komt kijken. De roem, de aandacht, de keerzijde van de medaille. Geïnspireerd door hem heb ik mezelf gestretcht. Verken ik nieuwe mogelijkheden in het schrijven. Ik speel geen muziek, heb (vooralsnog) niet het idee dat ik in staat ben om een melodie die nog niet bestaat te bedenken. Dus ik heb woorden geschreven.

Ik ben laatst naar Rocket Man geweest, de film over Elton John. In die film kreeg Elton de liedjes van een tekstschrijver en op basis van de tekst kwam bij hem automatisch de melodie op die er voor hem bij paste. Dus dat ik geen melodie heb, heb ik voor het gemak dan ook maar even maling aan. In vertrouwen dat die kant van de creatie ook mag ontstaan als mijn teksten goed genoeg zijn. Het gaat me ook eigenlijk niet om het resultaat, maar meer om te kijken wat er allemaal nog meer mogelijk is.

Of ik hem ooit durf op te sturen is weer iets heel anders. Maar juist daar kan ik deze week ook op bevoelen wat me daarin tegen houdt. Waarom ik het niet zou doen. Ook daar is deze week voor bedoeld. Mijn grenzen verkennen en verleggen, mijn beperkende overtuigingen herkennen, erkennen en herschrijven, herdefiniëren. Gaan doen waar mijn hart naar uitgaat, niet persé waarvan mijn hoofd denkt dat het verstandig is, of dat het geld in het laatje brengt.

De week is dus goed begonnen. Genoeg materiaal op tafel, om het maar eens met de woorden van mijn coach in persoonlijke ontwikkeling te zeggen.

Ga ik morgen mee verder. Nu nog een kopje thee en dan die bedbank eens opmaken.

P.S. Ik heb dus wel af en toe internet hier. Ik moet er wel voor betalen en dat gaat best hard. Iedere 5 Euro krijg ik een seintje. Maar omdat ik een story op insta begonnen was, en ik zoveel foto’s maak, het ook wel leuk vind om iets te delen. Net als dat ik dit schrijf, toch het gevoel dat ik het niet helemaal alleen beleef, doe ik alleen insta, en eigenlijk ook alleen mijn eigen stories. Geen facebook, geen mail. Tenzij er uiteraard een berichtje komt van iemand die niet weet dat ik op vakantie ben en wel even iets van mij moet hebben of weten..

Maar mijn telefoon staat dus het grootste deel van de tijd uit. En het went! Ik ga proberen dat vol te houden, straks ook weer terug thuis.. Want je houdt echt wel meer tijd en ruimte in je hoofd over.

Morgen weer nieuwe verhalen, hier en op insta. Ben benieuwd wat de nieuwe dag mij weer gaat brengen, wat weer betreft, wat omgeving betreft, wat inzichten betreft, ten aanzien van het materiaal dat ik vandaag boven water, op de tafel heb gekregen… Of ik nog verder ga met mijn boek, met welke motivatie of reden… We gaan het zien. La nuit porte conseil zeggen we in Frankrijk, de nacht brengt raad, ofwel ik ga er een nachtje over slapen! Welterusten!

 

Dag 3

Schrijf ik op de ochtend van dag 4. Want toen ik gisteravond het licht uitdeed bedacht ik me dat ik niet meer in dit dagboek had geschreven. Ik had dan ook al wel heel veel geschreven gisteren.

Want het was niet de makkelijkste dag. Het was stikgrijs toen ik wakker werd en het regende pijpenstelen. En zo was het nog steeds toen ik naar bed ging. Ik had van tevoren naar de weersberichten gekeken en die waren niet heel erg betrouwbaar, iedere dag weer anders, maar ik wist dus dat dit kon gebeuren. Ik heb toen ook even bevoeld wat ik ervan zou vinden, maar me voorgenomen om alles te nemen zoals het zou komen en van wat er komt het beste te maken.

Maar toch, 18m², alleen, geen enkel zicht, letterlijk, op iets of iemand anders. En bovendien een paar malende, zeurende gedachten die ik nu al even met me meedraag, maar deze gelegenheid aangrepen om nog even wat luider van zich te laten horen. Over de liefde, of eigenlijk de karigheid ervan, de twijfels daaromtrent. Dus ja, dit was wel een lekkere voedingsbodem voor dergelijke gedachten.

Maar daarvoor heb ik mijn schrift en mijn pen. Om gewoon alles op te schrijven wat er dan door me heen gaat en ook om te proberen dit om te buigen naar iets wat ik een stuk prettiger vindt om te denken. Bij vlagen heeft dit zo de hele dag geduurd en het is me redelijk goed gelukt. Maar zonder zonnetje blijft dat lastig. Ik ben daar toch echt wel aan verslaafd. Dat was ook echt wel een reden om ooit naar Frankrijk te vertrekken, dat ik dus echt niet zo goed tegen grijs en regen kan.

Vanochtend zag het er al wat meer belovend uit en intussen is het zonnetje aan de overkant al goed haar werk aan het doen. En dat scheelt direct een hele grote slok op een borrel, eigenlijk de hele borrel (gewoon adje). Want het uitzicht is gelijk een stuk mooier. En dus het vooruitzicht ook! Tja, zoals spelen met woorden en metaforen mij altijd helpt om te relativeren doen beelden dat ook. En het beeld van de zon op de groene alpenweide tegenover… Nou ja, dat spreekt dus boekdelen!

Ik heb er de gordijntjes maar weer voor opgerold (en met een knijper vastgezet 😉) want ze zijn echt meer dan schattig en passend in het kader, met die hartjes. En zodra het donker is rol ik ze ook met liefde weer af, maar de keuze tussen het landschap en de gordijntjes is wel zo makkelijk gemaakt!

Maar goed, ik dwaal af, zoals gebruikelijk. Moeite om het rechte pad aan te houden. Maar daarmee ben ik weer terug op het pad, want op dag 2 schrijf ik al dat ik een beetje moeite heb met echt een ‘les’ of een procedure te schrijven, het in een bepaalde structuur te gieten. En in mijn gedachten en omschrijf proces van gisteren was juist ook dat weer wat naar voren kan. Dat zodra iets structureel wordt, ik eigenlijk alweer zin heb in iets nieuws, iets ontdekken, me verwonderen, genieten.

Ik heb gisteren ook nog in mijn boek geschreven. In eerste instantie toch met de gedachte dat het zonde was om het niet af te maken, dat ook al zou ik het alleen als e-book op mijn site aanbieden het toch nog enkele mensen zou kunnen raken. Maar ook dat ik er misschien vanaf moest dat het een echt boek moest worden, in de zin van formaat! Ik had daar een beetje naar gekeken, op gegoogeld, in mijn boekenkast gekeken en een gemiddeld boek is al snel 250 pagina’s. Maar als ik heel eerlijk ben weet ik mijn god niet hoe ik 250 pagina’s vol kan schrijven, in ieder geval niet met dit verhaal en zeker niet als ik er ook niet allerlei technische en praktische tips en adviezen aan ga toevoegen.

Aan de andere kant word ik ook wel kriegel van boeken met een samenvatting aan ieder eind van het hoofdstuk, alsof je het dan nog niet begrepen hebt, of is het dan alleen bladvulling om toch maar aan dat aantal pagina’s te komen. Dus het besluit genomen dat als ik niets meer te vertellen heb, dat het dan gewoon klaar is, ongeacht het aantal bladzijden. Dat gaf me weer moed om dan toch nog maar even het staartje eraan te breien.

Ik had bij de opzet al bedacht dat ik er ook nog wel een paar anekdotes in wilde stoppen. Sommigen zaten al in de hoofdstukken omdat ze daar zo goed bijpasten. Enkelen had ik ook al wel eens in een blog geschreven, dus ook daarvan dacht ik, acht het is wel goed zo. Toch nog maar even gezocht waar ik de ideeën voor die anekdotes ook alweer had opgeschreven, ook als een soort van afleiding om maar niet te beginnen met schrijven…

Gevonden, en ik werd gelijk weer enthousiast, want er waren er nog wel een paar die echt wel de moeite waren om te vertellen. Ok, dan ook maar gelijk de koe bij de horens gepakt. En ja, daar ging de trein weer! Als ik maar kan vertellen, ook al is het niet nieuw. Oude koeien doen het bij mij ook altijd goed, zolang het maar een leuk verhaal blijft. Dus dat is ook weer duidelijk. Ik ben een verteller, niet echt een schrijver, ook al vertel ik bij gebrek aan publiek net zo makkelijk aan een witte bladzijde.

Ook dit dagboek kent geen pauzes met vraagtekens wat ik nu weer eens zal schrijven, dit komt gewoon! En dus denk ik dat ik nu met een voorwoord, een inhoudsopgave, een nawoord en misschien nog een blogje en een paar receptjes op het eind ik gewoon de 100 bladzijden ga halen en wie weet er overheen! Ik heb er gelijk weer zin in. Het blijft grappig hoe het menselijk brein toch werkt. Ik ben er overigens nog steeds niet uit of behalve het boek zelf ik nog meer verwachtingen van dit boek heb, of ik het als marketing voor mijn onderneming wil gebruiken, of ik er toch nog ooit een onlinecursus van wil maken. Eerlijk, zoals ik het nu voel dus eigenlijk helemaal niet.

Want als ik NU aan mezelf vraag waar ik zin in heb, dan is dat dansen, creëren, schrijven en verbinding. Dus ook echte verbinding met mijn klanten, dus direct contact, liefst zelfs 1 op 1. Ze echt leren kennen, echt weten en voelen wat ze nodig hebben en dus echt waarde kunnen leveren. Op welk gebied? Ik ben daar dus nog niet over uit, misschien kan dat wel ieder gebied zijn, dat het toch om die basiswaarde gaat van echte verbinding en echte waarde. Precies wat het succes van onze chambres d’hôtes maakte, precies waar het boek over gaat. Maar of de ‘inhoud’ het onderwerp dan nog belangrijk is? Kan ik dat dus met Verthuizen gewoon bereiken? Gelukkig heb ik nog 2 dagen hier.

Als ik verder ga met Verthuizen dan kan dit boek wel degelijk van waarde zijn. Misschien juist wel door mijn keuze echt lak te hebben aan bestaande formaten en structuren, hoe het hoort. Omdat mensen door het boek te lezen juist krijgen te zien wie ik ben, hoe ik denk, waar ik warm voor loop. En dat een keuze om met mij te willen werken dan zeker weten een keuze voor mij is. En dat we het fijn gaan hebben samen. Zoals ik het fijn had met mijn klanten een week geleden. Waar ik deze week ook nog een blog over wilde schrijven, omdat het gewoon weer een leuk verhaal is.

Dus ik heb het voorlopig nog druk genoeg hier, zeker als ik ook nog naar die top wil lopen, die nu nog als enige in de wolken zit…

Dus, lief dagboek, werk aan de winkel! Tot later!

 

Dag 3

En dag 3 schrijf ik ook weer een dag later. Ik zat nog zo laat aan mijn boek te schrijven, dat de koek daarna ook een beetje op was. Ja, ik zat er weer even helemaal in! En vanmorgen bij het wakker worden snel weer wat steekwoorden opgeschreven van dingen die ik eigenlijk ook nog even zou moeten vermelden.

Want in grote lijnen is het eigenlijk wel klaar! Ik heb nog 1 hoofdstuk open staan, maar dat is er één waarvan ik er het volle vertrouwen in heb dat die er vanavond ook staat. Uiteraard moet ik er nog wel een paar keer doorheen omdat er vast dingen dubbel in staan of op een andere plek beter uit de verf komen. En er nog wat gedachten zullen opkomen over dingen die ik misschien ben vergeten of nog specifieker kan toelichten. Het is nog steeds de ruwe versie, maar in de basis staat het er gewoon! Ik zal zeker nog even de laatste hoofdstukken nalezen omdat die met lichte tegenzin uit de pen zijn gekomen en dat hoogstwaarschijnlijk voelbaar is in de woorden.

En hoe dat dan zo komt dat het gisteren wel weer helemaal stroomde? Dat bedacht ik me vanmorgen opeens. Iedere morgen schrijf ik een schrift hoe ik de dag wil ervaren, hoe ik me voel, hoe ik me zou willen voelen of soms gewoon wat er in me opkomt. En vanmorgen had ik zo duidelijk voor ogen hoe het proces tijdens deze retraite is verlopen. Ik zoek naar mijn woorden, want het is op dit moment alleen nog een gevoel en misschien heb ik eigenlijk nog niet zo’n zin om het uit te leggen, omdat het nog niet helemaal rijp is.

Laat ik eerst even gewoon over gisteren vertellen. Door alle gedachten van de vorige dagen en met name de gedachten tijdens de regendag en het proces daarin merkte ik dat ik steeds duidelijker had dat ik met het schrijven van het boek nog steeds bezig was om het in een voor een ander aanvaardbaar format te schrijven, ook al was ik het boek helemaal niet op die manier begonnen. Maar door de gedachte dat het voor mij wel af was, maar het eigenlijk (let op, dit is wat ik denk dat anderen ervan denken) helemaal geen af, duidelijk boek is, waar je echt wat mee kan. En dus onverkoopbaar, waardeloos. En dat dat eigenlijk wel iets is wat ik wel vaker tegenkom in mijn leven, dat ik denk dat ik ergens niet geschikt genoeg voor ben, niet genoeg weet, niet over de juiste middelen beschik en het dan dus, na een enthousiaste start, maar weer laat schieten, iets nieuws ga proberen.

Mijn gedachten over mijn behoefte om dingen op mijn manier te doen, mijn afkeer tegen structuren en systemen, om alles te doen zoals het hoort hebben er ook aan bij gedragen dat ik een steeds duidelijker zag dat ik nog steeds bezig was om me te conformeren aan de algemene normen waar ik zelf niet zo in geloof. En dat werkt natuurlijk niet.

En ergens, door zo bewust te zijn van mijn patronen en gedachten, die mij eigenlijk alleen maar tegenhielden, maar mij ook weer heel erg bewust te zijn van bijvoorbeeld het succes van mijn instagram story, waar ik zoveel leuke reacties op heb gekregen, voelde ik het vertrouwen groeien dat ik het op mijn eigen manier mag doen, dat ik me niet hoef te conformeren. Dat ik daar blijer van word, maar dat ik er misschien ook wel een lezerspubliek mee aantrek die misschien niet heel groot is, maar wel precies die mensen die ik wil bereiken en met wie ik graag zou willen werken.

Dus eigenlijk komt het erop neer dat ik mezelf die toestemming heb gegeven om het gewoon lekker op mijn manier te doen. En ja dat toestemming geven werkt wel erg bevrijdend.

Uiteraard heeft mijn wandeling van gisteren daar ook een grote bijdrage aan geleverd. Het was eindelijk mooi weer en daar word ik sowieso altijd al erg blij. De glans van de zon die alle kleuren en vormen zoveel intenser maakt, daar ben ik toch wel heel gevoelig voor. Ik woon dan ook niet voor niets in een zonnig land. En dus lokten die bergen en alpenweides mij.

Ik ben gaan lopen en ik had het zwaar. Ik heb erg weinig aan lichamelijke beweging gedaan, omdat ik mezelf juist toestemming had gegeven deze vakantie echt in de ruststand te gaan, maar ook door een paar blessures die ik had overgehouden van het fysieke werk in de grote accommodatie. En een nieuwe blessure in mijn onderrug, die juist tijdens de rustperiode is ontstaan, maar waardoor ik niet zoveel mocht bewegen. Wat is de kip en wat is het ei. En daarom nu ondanks de blessure toch maar in beweging gekomen. Ik ben hier tenslotte niet iedere dag.

Hijgend en zwetend loop ik die berg op, denk regelmatig ik ga terug, maar voel ook het verlangen om hogerop te komen, een verlangen dat weer stijgt tijdens het stijgen, omdat het uitzicht steeds adembenemender wordt. Dit proces vond ik op zich alweer een prachtige metafoor.

Tot ik uitkwam bij de onderkant van de sleeplift. Terwijl ik daar een foto van maak zie ik opeens 2 grote bergmarmotten. Maar voordat ik ze heb kunnen fotograferen waren ze alweer in hun hol verdwenen. Ik ben toen op een steen op enige afstand van het hol gaan zitten om te wachten tot ze weer naar buiten kwamen. Met de telefoon in de aanslag om ze vast te leggen. Ze kwamen niet meer. Een eind verderop zag ik er nog wel een paar, maar eigenlijk te ver om goed vast te leggen.

Verderop op de berg klonk het onafgebroken geklingel van de bellen van een hele grote kudde koeien, later bleken het 2 kuddes te zijn. Ook de krekeltjes in het gras lieten lustig van zich horen. Het uitzicht rondom was onbeschrijfelijk mooi! Op een gegeven moment hoor ik een enorm geschreeuw. Een niet erg delicate herder die tierend en vloekend achter zijn kudde aanrent, de honden en de koeien voor rotte vis uitscheldend. Kennelijk waren ze te vroeg op weg naar de nachtweide vertrokken. Even later worden ze door de herder weer naar de alpenweide gedreven, waar ze na een kwartier alsnog weer mochten vertrekken naar de boerderij. Ik heb hier niets van begrepen, maar heb genoten van het schouwspel.

Ik genoot sowieso, van het daar zijn, van de marmotten, van de krekels, de koeienklokken, het enorme weidse en indrukwekkende gebergte om me heen. En ik voelde me echt zo ontzettend gelukkig, ik had gewoon het gevoel over te stromen van geluk, van liefde, voor alles, voor mezelf, voor die koeien, die marmotten en zelfs die brute herder. Dat is toch zo relativerend, dat je je hele leven aan het jakkeren bent om misschien ooit een dag gelukkig te worden en dat je dan op zo’n berg, terwijl je eigenlijk omdat het te zwaar was al eerder terug had willen gaan, gewoon domweg helemaal stralend gelukkig zit te zijn. Helemaal niets anders voor nodig! Dat voelt pas echt als bevrijding.

Bij terugkomst bij het huisje was ook de familie bergmarmotten die zo’n 20 meter onder het huisje wonen, uit hun hol gekropen en ik kreeg een prachtig concert van één van hen. Geen idee of het een lokroep of een waarschuwing was omdat hij mij gespot had, maar indrukwekkend was het wel.

Na mijn theetje in de laatste straaltjes zon ben ik achter mijn computer gekropen en gaan schrijven. En behalve om af en toe iets te drinken of te eten te pakken ben ik daar niet meer achter vandaan gekomen. Ik ben gewoon gaan rammelen op dat toetsenbord, precies zoals ik graag werk. Gewoon laten komen. En ik ben nu dus bijna klaar. Voor het laatste hoofdstuk was ik te moe. Ik ben ruim over de 100 pagina’s heen zonder voorwoord en zonder nawoord, zonder plaatjes of blanco tussen pagina’s, zonder opmaak en uitvergroting van de hoofdstuktitels.

En het doel van deze trip heb ik dus eigenlijk ook helemaal gehaald. Sowieso was de keuze voor dit hutje op deze plek echt absoluut de juiste. Dit was precies wat ik in mijn hoofd had toen ik ging zoeken. Voor vertrek had ik nog best wat twijfels, of dit nou echt nodig was, of ik dat niet gewoon thuis had kunnen doen, of een ‘retraite’ niet gewoon een spirituele hype was, ik daar echt zo’n eind voor moest rijden, maar ook de rit hierheen was op zich al een prachtige reis. Ik kreeg van veel mensen de opmerking dat ze het stoer vonden dat ik zo in mijn eentje op een berg ging zitten. Daar had ik zelf niet zo over nagedacht, maar uiteraard komen de gedachten dan vanzelf.

En inderdaad was die eerste avond best even wennen. Maar ik ben natuurlijk wel vaker alleen. En daardoor ook helemaal niet meer bang aangelegd. En juist hier in deze immense ruimte vond ik het heerlijk. De regendag wat minder. Toen kwam ik mezelf en met name mijn minder positieve gedachten heel wat vaker tegen en had ik ook veel vaker de neiging om toch even de telefoon te pakken en te kijken of ik niets miste, of niemand mij miste. Maar juist omdat ik dit ook als onderdeel van dit plan had gedefinieerd om ook de tijd te nemen om stil te staan bij mijn gedachten en gevoelens en wat ik nou echt zoek in en verwacht van het leven, was dit juist een supermooie oefening die mij heel veel waardevol materiaal opleverde om eens bij stil te staan, om eens op door te voelen, om eens uit te schrijven, erom te lachen, te huilen en er nieuwe keuzes in te maken. Het voelde eigenlijk wel een beetje als een sauna, opgesloten in een kleine ruimte en alle onzuiverheden eruit zweten… De bevrijding van het zonnetje en de prachtige wandeling vervolgens te voelen.

In die zin was het dus met recht een retraite. Met nog 1 dag voor de boeg is mijn missie eigenlijk al wel geslaagd. Volgens de eigenaar had ik gisteren nog net iets verder moeten doorlopen om ook het uitzicht naar de andere kant te hebben. Nu is het na een veelbelovend ochtendzonnetje weer helemaal bewolkt en voel ik helaas mijn onderrug ook goed trekken. Dus ik ga kijken hoe ver ik kom en vooral hoe ver ik zin heb om te gaan. Nog een dagje in alle rust schrijven staat me ook niet tegen.

Ik heb de keuze, ik heb de vrijheid. Alles is mogelijk!

 

Dag 4

Schrijf ik op de ochtend van vertrek. In het ochtendzonnetje dat hier uitbundig via het open raam naar binnen stroomt. Geen wolkje aan de lucht. De vogels dansen voor mijn ramen, zo uitbundig heb ik ze nog niet gezien deze week. Net vloog er ook één binnen, gelukkig vond hij na een kort angstig moment de uitgang weer. Snel ook de schuifpui opengezet dat het iets makkelijker voor ze wordt. Ze scheren elke keer zo vlak langs. Volgens mij zijn het zwaluwen, maar ik heb daar niet zoveel verstand van.

Ze dansen alsof het een feestje is. En misschien is het dat ook wel. Omdat het zo’n prachtige dag is. Omdat ik hier zo’n prachtige week heb gehad. Het voelt een beetje dubbel dat ik juist op deze prachtige dag afscheid neem van deze plek. Wat een ultieme dag om nog eens naar boven te lopen. Aan de andere kant, gaat dat vandaag misschien sowieso niet lukken, want ik heb gisteren net iets te lang gelopen en voel elke vezel in mijn lichaam en mijn nek is gisteren goed verbrand.

En, als ik alleen maar van dit soort dagen had gehad was ik misschien niet zo opgeschoten met mijn boek, was het alleen zijn misschien te makkelijk geweest, zou ik dit proces niet zo hebben ervaren, zouden de uitkomsten heel anders zijn geweest. En ik ben dankbaar voor de uitkomsten, ik ben dankbaar voor deze dagen in de bergen, ik ben dankbaar dat ik de bergen in al haar facetten heb mogen aanschouwen. Gisteravond bij het openen van de ramen voor het slapen gaan voelde ik de kilte, wist ik dat het helder zou zijn. In mijn pyjama ben ik nog het terras opgelopen om naar de sterren te kijken. Zo zuiver, zo fijn, zoveel, zelfs het kleinste stofdeeltje in de Melkweg was zichtbaar!

Ik ben ook dankbaar dat ik gisteren, ondanks het middelmatige weer nog verder naar boven ben gelopen. Om ook aan de andere kant van de top te kijken, naar het volgende dal. Een dal met witte toppen, gletschers en kale scherpe rotsen. 360 graden kon ik kijken, on top of the world. Marmotten gezien, wilde bosbessen als toetje gegeten. Alle skiliften beneden en boven mogen aanschouwen, me een beeld kunnen vormen van een skiretraite (lol). Weer zo mooi en het weer klaarde vanzelf op, vandaar die verbrande nek. Ik kan alleen maar bedenken hoe mooi het vandaag daarboven moet zijn. Maar ik heb er zo verschrikkelijk geen spijt van dat ik mezelf gisteren heb gemotiveerd wel naar boven te lopen en weer opnieuw dat immense gevoel te voelen, van verwondering, van die grootsheid van zoveel dat daar nog is, de oneindigheid, de oneindigheid van alles wat mogelijk is, de humbleness, maar in de positieve zin. Dat als er zoveel ruimte is, ik ook best wat meer ruimte mag innemen. Dat er echt plaats voor mij is. Gewoon zoals ik ben. Nog eens bevestigd wat ik zo sterk heb mogen voelen deze week, mezelf de toestemming geven dat ik mag zijn wie ik ben dat ik heel en compleet ben zoals ik ben, dat alles goed, alles mogelijk is.

Ik heb uiteindelijk niet meer echt geschreven gisteren. Ik was helemaal kapot toen ik thuiskwam. Ik heb wel het hele boek nog een keer gelezen. Het is waar, het is kort, je hebt het zo uit. Ik ontdekte ook dat ik in de laatste hoofdstukken heel veel had geschreven wat ik al eerder had geschreven. Dus ik heb nog gewist. En meer valt er niet te vertellen, niet in dit boek. Dus het is goed.

En daarna ben ik verder gaan lezen in het boek van een vriendin, dat ze net geschreven heeft en volgens mij ook al naar een uitgever heeft gestuurd. Het is een roman en bedraagt 250 pagina’s. Uiteraard heeft dit ook meegespeeld in al mijn gedachtes over mijn boek en of het wel goed genoeg was. Ik lees voor haar proef. Bij terugkomst ga ik met haar bellen om het proces van het schrijven met haar te bespreken en haar mijn boek als eerste te laten lezen. Daar komt vast nog iets moois uit.

Ik ben tevreden met mijn stijl. Ik ben tevreden met mijn verhaal. Ik ben tevreden met de periode in mijn leven die ik beschrijf, ik ben tevreden dat ik mezelf een jaar geleden echt toestemming heb gegeven om deze periode nog eens op te halen, te accepteren en op deze manier te vereeuwigen.

De vraag wat ik er werk technisch mee ga doen heb ik niet beantwoord. Voor vertrek zag ik mezelf er in één vloeiende beweging een onlinetraining van maken. Zoals altijd mijn (rationele) bedoeling was. Waar ik zelfs een training online trainingen bouwen voor heb gedaan.

Het niet online zijn de hele dag heeft me ook goed gedaan, al voel ik echt wel dat het een verslaving is die af en toe nog de overhand neemt. Een manier om je niet alleen te voelen. Daar mag ik echt op gaan letten dat ik daar anders mee om ga. Juist ook als ik een dag besluit dit wel online aan te bieden. Al doe ik met mijn blogs en mijn stories natuurlijk niet anders en is de verleiding ook groot om naar de reacties te kijken.

Ik heb genoten van het plaatsen van mijn story. Een leuke manier om iets te delen maar ook om voor je zelf het verhaal te bewaren. Een soort fotoboek met de teksten er direct bij. Het gaat me in ieder geval helpen om het gevoel weer op te roepen als ik het even kwijt ben. Ik voel daar nog wel iets borrelen, dat je hier leuke dingen mee kunt doen. Ik laat het lekker borrelen. Ik heb vertrouwen dat als ik er iets mee kan en wil ik dat vanzelf ontdek.

Net als dat ik het vertrouwen heb dat mijn boek haar beloop vindt, dat vandaar uit nieuwe mogelijkheden zich gaan laten zien. Dat ik bewust mag blijven van alles wat er mogelijk is, maar er niet meer vanuit mijn hoofd een snelle beslissing over hoef te nemen. Dat ik dan aan mogelijkheden voorbijloop. Dat ik wat langer dingen mag laten rijpen, de ruimte mag geven om verder te groeien, zoals mij zelf. Opgesloten in koele ruimte rijst een brood ook niet.

Alles wat meer vrijlaten, meer ruimte geven, meer een eigen leven laten leiden. En me verwonderen waar dat mij brengt, wat ik nog mag ontdekken, wat ik nog mag leven. De dagen, het weer, de omstandigheden nemen voor wat ze zijn, met liefde bekijken en er de mogelijkheden van zien, de kansen zien. Bewust ZIJN en er in stappen! Dat is wat ik deze week gedaan heb. Ik ben dankbaar voor de resultaten, ik ben dankbaar voor de inzichten, ik ben dankbaar voor de dagen die ik hier heb mogen zijn.

Ik ben ook dankbaar voor de plek, het hutje, de eigenaar ervan, die overigens ook superhost is. En met recht. Deze plek, dit huisje, de manier en de liefde waarmee het gemaakt, ingericht en uitgerust is! Helemaal volgens het boekje, mijn boekje! De cirkel is rond. Het is goed.

Ik ga me aankleden, inpakken en het huisje verzorgen voor de volgende gast. Dat hij hier net zo gelukkig mag zijn als ik! Amen