Gastvrijheid: en soms gaat er iets mis

Oepsie…

Zo leuk hoe dat werkt met Facebook. Ik werd vanmorgen getagd in een opmerking van Roos, Roseanne. Zij reageerde weer op een blog over onhandigheid en haalde een gezamenlijke herinnering van ons aan.

Ik was eigenlijk aan een ander blog begonnen over gastvrijheid, maar door deze tag en deze herinnering ga ik eerst deze schrijven, want die ander… ach die sluit hier eigenlijk prachtig bij aan. Dus wordt vervolgd.

Hulp

Roos was ons eerste ‘hulpje’ in de zomer in de chambres d’hôtes. Zij had daar zelf om gevraagd. Ze is het nichtje van mijn beste vriendin. Wij vonden het sowieso erg stoer dat zij dat als 15-jarige wilde en we konden ook best wat hulp gebruiken. Dus Roos kwam ons helpen, vooral in de keuken, in de voorbereidingen, met uitserveren aan tafel en als de nood echt hoog was op zaterdag en zondag met de kamerwissels. De ervaring was geweldig, voor allemaal denk ik. Voor ons echt een verlichting, maar vooral ook enorm veel lol en gezelligheid. Met als resultaat dat er nog meer meisjes volgden, allemaal dochters van gasten die Roos hadden ontmoet tijdens hun verblijf en hun dochter die ervaring ook gunden.

Table d’hôtes

Vanochtend herinnerde Roos me aan haar eerste avond in de bediening. Wij deden een table d’hôtes volgens de regels, met alle gasten aan de mooie lange tafels, met uitzicht op de Mont Ventoux. We serveerden een 4 gangen diner met 1 vast menu (speciale dieetwensen uitgezonderd) en we aten ook zelf mee aan tafel, de meisjes dus ook. Ik had mezelf een kookstijl aangeleerd waarmee ik gezellig aan tafel kon blijven zitten en we alleen van tafel af hoefden om af te ruimen en op te dienen. Afhankelijk van het gerecht diende ik op in grote schalen of direct opgemaakt op de bordjes.

De eerste avond dat Roos meehielp werd het voorgerecht op bordjes geserveerd. Dat wil zeggen in een bakje, op een bordje. Zie je het al voor je? Hou dat beeld even vast! We waren allemaal geen professionals in de bediening, dus 3 bordjes per persoon, 1 op de arm! En dan maar rennen, van de keuken, trap af naar het terras en weer terug. Ieder 2 keer lopen. Met zijn drieën stond dan alles zo op tafel! We hadden het Roos snel geleerd, dat bordje op die arm…

Crevettes au Pastis

En Roos, in alle stress.. (want haar plan om bij ons te komen was wel stoer, maar toen ze er eenmaal was… ) liep behendig, met haar drie bordjes de trap af, oef, dat was gelukt en begon met opdienen. Netjes rechts van de persoon aanvliegen, ook dat hadden we haar geleerd. En toen gebeurde het! Want terwijl ze vol concentratie netjes het bordje voor één van onze gasten neerzette, vergat ze het bordje op haar arm, het bakje op het bordje begon te schuiven… en arriveerde omgekeerd in de nek van deze gast…

Hete, in pastis geflambeerde, garnalen in heerlijke botersaus…

Voel je de spanning, de ellende, het ongemak.. OMG, wat een drama! In zijn haar, in de kraag van zijn poloshirt, via zijn rug richting broekband ….

Ongelukkig

Tja, dat gebeurt. Ongelukjes gebeuren. Dit was zeker niet de enige. Ik had hem zelf overigens niet eens echt onthouden. Toen Roos het vanmorgen schreef kwam hij pas weer terug (wel in vol ornaat 😉). Oh, arme Roos….  Maar hoe goed je alles ook wil doen, je blijft een mens en dus maak je fouten.

De vraag, als je het hebt over gastvrijheid, maar dus ook over je gasten’business’, is, wat je er vervolgens mee doet en wat het voor gevolgen heeft, voor de gast, voor jou, voor je reputatie en dus voor je business.

En dan?

Uiteraard los van het ongemakkelijke moment, waarop iedereen 1000 keer excuses roept, probeert te redderen met servetjes en water, waarin de gast zijn onthutsing en zijn opkomende boosheid probeert te overwinnen, zijn vrouw roept ‘ach schat het valt wel mee…’, konden we uiteraard maar 1 ding doen. Onze gast de gelegenheid geven om zich te gaan omkleden (en door de vette botersaus zelfs te gaan douchen), zijn kleding direct in de week zetten (om het de volgende ochtend zonder vlekken en netjes gestreken voor zijn kamer te leggen) en de gemoederen kalmeren met een extra glas wijn voor de hele tafel. Een nieuw voorgerecht voor de ‘ongelukkige’ bereiden en vervolgens de avond voort te zetten zoals gebruikelijk. Ik herinner me niet meer wat we precies aan ons gastenstel hebben aangeboden ter compensatie maar dat hebben we ongetwijfeld gedaan in de vorm van het niet factureren van het diner en de drankjes, of iets dergelijks.

Weggepoetst

Wat nu zo bijzonder is aan dit verhaal is dat ik het vergeten ben. En dat terwijl mijn hoofd nog bomvol vooral leuke, maar ook minder fortuinlijke herinneringen zit. En waarom ben ik het vergeten? Omdat het kennelijk achteraf helemaal geen big issue was, het geen andere consequenties heeft gehad dan het incident zelf en een week vol flauwe grappen erover. Iets wat op het moment zo groot en onoverkomelijk leek, was eigenlijk onder de douche en in de wasmachine alweer weggepoetst.

Ik kan dit op een paar manieren verklaren en ze zullen allemaal hebben meegespeeld.

Energie en de wet van de aantrekkingskracht

Ten eerste hebben we het op dat moment zo goed als mogelijk opgelost. Dat heeft de gemoederen bedaard, waardoor we verder konden en er niet meer aandacht dan nodig aan hoefden te geven. En als je zoals ik je interesseert voor de wet van de aantrekkingskracht, dan weet je ook dat dat wat je aandacht geeft groeit. Dus meer dan onze oprechte en liefdevolle aandacht voor het absoluut ongelukkige gevoel van onze gast hebben we er ook niet aan besteed. We hebben vervolgens weer aandacht besteed aan de algemene sfeer, aan de gezelligheid, aan de lol en de humor!

Groepsprocessen

Ten tweede zijn de andere gasten aan tafel daar met ons in meegegaan. Het was volgens mij een zaterdag, dus veel nieuwe gasten, maar ongetwijfeld ook gasten die er al een week waren of al eens eerder waren geweest. En ons kenden en daarom steunden. (dat overkwam ons wel vaker, dat gasten ongevraagd, uit eigen beweging, de kooltjes voor ons uit het vuur haalden, zulke lieve gasten hadden we!) Of was het kwartje al gevallen bij de mensen die net waren aangekomen in welke energie wij ontvingen.

Credits

Ten derde is het een kwestie van ‘credits’, ook al was deze gast er volgens mij ook pas zijn eerste dag, kende hij ons of de andere gasten nog niet echt, moest hij nog ‘wennen’ aan het op vakantie zijn. Op zich geen gunstige setting om een bak garnalen in je nek te krijgen. Maar zodra het incident voorbij was werd hij weer ge-absorbeerd in de algehele sfeer, in de prachtige omgeving, in onze energie, in al onze uitingen van gastvrijheid. En dat was kennelijk zo ontzettend veel sterker dan dat moment van schaamte, ergernis en vieze vlekken!

Mens ZIJN

Ten vierde en volgens mij de basis voor alle andere verklaringen is het feit dat we allen mens zijn en wij in onze gastvrijheid vooral mens waren, vóór gastvrouw of gastheer, vóór ondernemer. Dat dat onze gasten ook de opening bood om boven alles gewoon mens te zijn, vóór hardwerkende carrièremaker, vóór verantwoordelijke ouder, vóór ondersteunende partner! En is dat nou niet een fantastische manier van vakantie houden? Gewoon als mens, als wie je BENT, met al je emoties, gedachten en ‘ongelukjes’? En als zodanig verwelkomd, verzorgd en gewaardeerd te worden?

Daarover meer in mijn volgende blog, die ergens halverwege in de maak is… maar even moest plaatsmaken voor deze inspiratie, thanks to Roos!