Italië met Onno Kleyn

Ik was ervan overtuigd dat ik deze blog al lang en breed had geschreven, maar dat blijkt dus niet zo te zijn. Ik heb het zeker wel vaak verteld, want het is een heerlijk verhaal waar ik nog regelmatig met veel plezier en aan terug denk. Het heeft uiteindelijk ook niet zo heel veel met Frankrijk te maken, noch met de chambres d’hôtes of met mijn huidige werkzaamheden.

Link

Toch is er wel een link, want het speelt zich af in Italië, tijdens de beroemde vakantie, waar de basis is gelegd voor een heleboel van onze ideeën, wensen en inzichten voor het concept van de chambres d’hôtes. In mijn boek refereer ik aan deze vakantie.

Dus hoe kom ik er nu op om dit (niet bestaande blog) te gaan zoeken in mijn bestanden? En het nu dan toch maar te gaan schrijven?

Achterflap

Ik ben deze week met mijn boek en de achterflap aan de gang geweest, geholpen door de kleurrijke schrijfcoach Jolanda Pikkaart. Zij suggereerde mij het voorwoord of minstens een quote op de achterflap te laten schrijven door een bekende Nederlander of een expert in het onderwerp. Dat vond ik best lastig, want een echte expert op het gebied van chambres d’hôtes ken ik niet, tenzij je vindt dat Martien Meiland daarvoor in aanmerking komt. Ik ken dit programma eigenlijk niet, maar heb me er wel een beetje in verdiept. En nee, met alle respect voor de kijkcijfers en hun succes, vind ik het niet echt passen bij mijn verhaal en bij de sfeer van La Fontaine au Loup.

Onno Kleyn

Maar één van onze oudgasten, met wie ik nog steeds contact heb, kwam met een suggestie die me meteen aansprak. Onno Kleyn. Culinair journalist en schrijver! Levensgenieter, met een enorme liefde voor eten, wijn, Italië, Frankrijk. En ook nog eens betrokken bij onze start. Indirect dan. Daar gaat dit verhaal over.

Ik wilde Onno Kleyn dus benaderen. En bedacht me dat ik dan dit blog zou meesturen, waarin hij vernoemd wordt. Maar die ik dus kennelijk nog nooit geschreven had. Bij deze.

Italië

Het jaar voordat we serieus met onze plannen voor de chambres d’hôtes in de weer gingen, waren we nog echte carrièretijgers en maakten we lange dagen, continu in de ratrace. Tijd om op vakantie te gaan. Met de dikke leasebak naar Italië. Zoveel over gehoord en als culinaire genieter enorm aangetrokken door de Italiaanse keuken, werd het tijd om eens van gewoonte te veranderen en een keer niet naar Frankrijk te gaan. Toscane stond op het programma. Rondtrekken, hotelletjes, kamperen, heel veel zien en lekker eten stond er op het programma. Met als afsluiter een paar nachten in een agriturismo waar een collega van het werk al geweest was en enorm had genoten.

boekje

Van een vriendin had ik een boekje te leen gekregen, een boekje van Onno Kleyn, ik weet de naam niet meer, ik heb het boekje teruggegeven of doorgegeven aan iemand anders. Ik heb er even op gegoogled en ik vermoed dat het “uit eten in Italië” heette, maar dat is niet meer verkrijgbaar. Dit boekje was een rode draad voor onze culinaire avonturen. Behalve adresjes stond er uitgebreide informatie in over de streekproducten en gerechten. En een lijstje met gerechten die je absoluut gegeten moest hebben. En zoals je weet, ben ik (nog steeds) erg gevoelig voor het woord moeten en ik heb dat dus erg letterlijk genomen.

Druk

We hadden een druk programma, niet alleen met eten, maar ook met alles wat we ‘moesten’ bezichtigen. Uiteindelijk leefden we onze vakantie als de ratrace van onze carrière. Ik schrijf hier wat uitgebreider over in mijn boek. Met als resultaat dat ik er op een gegeven moment genoeg van had, genoeg om de hele dag alleen maar te rennen en dan begin van de avond nog een slaapplaats te zoeken… En hebben we op een gegeven moment de agriturismo gebeld of we niet iets eerder mochten komen.

Agriturismo

In de agriturismo kregen we iedere avond een heerlijk 5-gangen diner met alleen maar verse producten van eigen land. ’s Ochtends liepen de lammetjes onder je raam en ’s avonds lagen ze op je bord. Ons lijstje met absolute eet-moetjes hadden we al aardig afgevinkt, ook daar aan tafel, maar aan het eind van de vakantie mistte er nog 1 gerecht. De steak Fiorentina. Dat leek niet de meest eenvoudige opgave, want dat is een goed bestorven biefstuk en moet dus van een traditionele slager komen. Nu zaten we met die agriturismo sowieso al in dunbevolkt gebied. En omdat we ’s avonds en ’s ochtends heel veel te eten kregen, sloegen we eigenlijk iedere dag de lunch over.

Steffi Graf

Maar de laatste dag hadden we dus nog een missie. Op pad naar de dichtstbijzijnde grote plaats, op zoek naar een steak fiorentina. Fingers crossed. Met alle kleine weggetjes bleek het toch verder dan we dachten en het was al ruim lunchtijd. Plots werd er een dorpje aangegeven op een bordje. Ik keek het weggetje in en zag een paar huizen. Voor die huizen zag ik parasols en picknick-tafels. Zou dat een restaurantje zijn? Eigenlijk hadden we helemaal geen zin meer om nog verder te rijden, dus we zijn maar eens op onderzoek uitgegaan. Het bleek een slager! Met picknicktafels ervoor. Er stond een duitse bmw geparkeerd en aan tafel zat een stel, waarvan de vrouw op Steffi Graf leek. Maar hij niet op Boris Bekker. Dat was jammer, want mijn echtgenoot was in zijn jeugd een talentvol tennisser en een groot fan van boom boom.

Wijn

Aan de duitsers hebben we gevraagd of we daar konden eten (zij zaten aan de wijn). Nou, en of we daar konden eten. Kom maar zitten. En ze vertelden. Zij kwamen daar ieder jaar. Ze hadden de slager eens ontdekt en het bleek dat het een bekroonde slager was, alle mogelijke prijzen in de wacht gesleept. Hij was niet alleen slager, maar ook veeboer, want al het vlees kwam uit eigen wei. En hij had een eenvoudige kaart. Met pasta als primi en vlees als hoofdgerecht. Steak Fiorentina stond er op de kaart! 750 gram!

De duitsers vertelde verder en schonken ons al vast wat van hun wijn in (er stonden 3 flessen voor ze), om te proeven. Want de slager/veeboer verveelde zich met zijn successen en had besloten om ook wat druiven te gaan verbouwen. En wijn te gaan maken. En guess what? Ook met de wijn viel hij in de prijzen. Op meerdere beurzen wonnen ze goud!

Steak Fiorentina

Intussen hadden wij ook onze maaltijd besteld en onze bijdrage in de wijn. We vroegen nog of de steak wat kleiner mocht, maar foei, dat was vloeken in de kerk. Een steak Fiorentina, ofwel een T-bone is zo groot als hij is, die snijd je niet kleiner. Toch konden we het niet laten nog een primi te nemen, een waanzinnige spaghetti, omdat alles op de borden van de Duitsers er zo heerlijk uit zag!

Tijdens het eten van de spaghetti zagen we de slager via het weggetje naar boven lopen, naar een soort van schuur die wat hoger op de heuvel stond en terugkomen met een grote vleeshaak met onze steak eraan!

En tja, ik proef hem bijna nog op mijn lippen als ik er aan denk. Werkelijk, ik heb nog nooit en ook nooit meer zo’n lekker stuk vlees gegeten als die dag! Zeker na de spaghetti was het best veel, maar hij ging tot de laatste kruimel op. Ik had mijn lijstje afgewerkt, met, zoals ik altijd doe, het lekkerst voor het laatst! Het was vast geen toeval dat we die parasollen vanaf de weg hadden gezien. De intentie voor de dag was steak Fiorentina. We hebben hem niet gemist.

Culinair

De duitsers reden ondanks de 3 flessen wijn direct weg in hun BMW. Wij hebben ervoor gekozen om onze siësta maar in het weiland naast de slager te houden, in plaats van bij het zwembad van de agriturismo.

Toen we daar tegen de avond weer aankwamen, konden we na een douche direct weer aanschuiven aan tafel. Verrassing! De dochter des huizes was jarig en was vanuit Florence waar ze studeerde overgekomen met al haar vrienden om dat bij haar ouders te vieren. En dus was er voor haar een feestmaal gekookt en voor het gemak voor ons dus ook hetzelfde! Schalen vol heerlijke zelfgemaakt ravioles met cèpes, lamskoteletjes met tijm is wat ik me ervan kan herinneren, alles zo overheerlijk, dat we geen nee zeiden tegen een tweede ronde… Het was maar goed dat we de volgende dag naar huis gingen. Wat een culinair festijn!

En zo is Onno Kleyn min of meer verbonden aan ons avontuur. En het zou een enorme eer zijn als hij mijn boek zou willen lezen… en er iets over zou willen zeggen. Als je mijn boek straks koopt, zul je het zien 😉