Over energie, bovendraadsheid en romantiek

Op het laatste beetje batterij van mijn laptop schrijf ik deze blog. Het laatste beetje, want ik kan hem niet opladen… er is geen stroom. Ik zit dan ook in het halfdonker, met 2 kaarsen en het schijnsel van mijn scherm…

verfrissend buitje

Vanmorgen was ik blij toen ik opstond, want het zag er naar uit dat we eindelijk regen zouden krijgen. Na weken hittegolf, met een dag van 43°C (in de schaduw) als toppunt, volledig verdroogde tuin, de rivier die nog maar een tiende is van anderhalve maand geleden en zo langzamerhand groen kleurt van de algen, snakten wij naar regen, verfrissing… Een geschenk uit de hemel.

Filmpje

Het begon redelijk rustig, geen wind, dus kon lekker alles open laten staan om door te luchten. Het rommelde wat in de lucht, niets ernstigs. Een eerste stroomstoring, niets van aantrekken, die hebben we wel vaker en juist met onweer als de centrale uit bescherming even de spanning verlaagt… En de stroom kwam terug. Een half uurtje later werd het toch wel echt donker in de lucht, begon het wat harder te regenen, te waaien, nog steeds redelijk normaal… Nog iets heftiger, ik dacht even een filmpje, omdat ik met mijn vriendinnen aan het chatten was,niet goed gelukt, te veel reflectie van de binnenverlichting in de ramen, nog een filmpje, wow, het begint nu toch wel echt heftig te worden… En toen moest ik rennen, om alles wat nog op een kier of de kiepstand open stond snel dicht te doen, want de wind kwam van alle kanten en overal regende het in… Ik ben geen schijtluis, maar zo heftig had ik het geloof ik nog niet meegemaakt… En uiteraard viel de stroom uit. No worries.

Wifi

Zonder wifi maar met 4G, batterij van de telefoon en de laptop kom je nog een heel eind… Ik had al thee gezet, dus koffie kon nog wel even wachten, nog maar een kopje thee…

Tot de storm minder werd en het begint op te vallen hoeveel mensen in je straat komen keren… omdat ze kennelijk de grote weg niet kunnen vervolgen…  Toen het ook wat droger werd, toch maar even naar buiten, de buurt in rep en roer, overal waren er bomen omgewaaid en een auto van de gendarmes blokkeerde inderdaad de hoofdweg. Bomen op de bovendraadse elektriciteitskabels gevallen… Er kwam al snel een grote EDF-truck aangereden. Dat komt vast goed.

Lampjes

Intussen is het 9 uur ’s avonds en nog steeds geen stroom (gelukkig kan ik blind typen). Ik kreeg zojuist een sms van het elektriciteitsbedrijf dat ze niet konden zeggen wanneer de stroom weer hersteld zou worden. Het laatste bericht was dat dat om 8 uur zou zijn…

Gelukkig ben ik vanmiddag toch nog even op pad gegaan om lampjes op batterijen te kopen voor mijn huurders… Ook zij eten vanavond salade. Ze waren blij met de lampjes, hadden een butagasje bij zich voor hun Italiaanse espresso-koker. Zij kwamen deze ontij wel door…

Mijmeren – Memories

Ik had gelukkig nog voldoende batterij voor mijn oplaadbare boormachine en kon dus (nu het weer licht werd) verder met mijn projectje ‘lijstjes ophangen’. En als ik klus, heb ik tijd genoeg om te mijmeren en uiteraard mijmerde ik over bovendraadse kabels en de andere keren in Frankrijk zonder stroom.

Sneeuw

De eerste keer was door de sneeuw. In september hadden we de sleutel gekregen van het pand dat onze chambres d’hotes moest worden, in december ging de verwarmingsketel eruit tegelijk met alle ramen… De eerste dag dat we en weer ramen en de nieuwe verwarmingsketel hadden (in maart 😉) konden we ons geluk niet op. Tot de nacht viel en we midden in de nacht wakker werden van ‘vuurwerk’, knallen en lichtflitsen (nee geen onweer). En we zagen dat het sneeuwde… Daarna begon de fax (ja, dat was nog de tijd van de fax) om de zoveel minuten te piepen, aan, uit, aan, uit… tot ie stil werd. De volgende morgen was het pittig koud en deed het licht het niet. De wereld was bedekt met een dikke deken sneeuw. En mijn eerste reflex was om met de hond naar buiten te gaan en foto’s te maken van ons huis in de sneeuw. Toen ik weer binnenkwam toch maar even de EDF gebeld, een bandje dat er meerdere dorpen, waaronder de onze zonder stroom zat, dat we alleen aan de lijn moesten blijven als we echt iets van belang te melden hadden, dus opgehangen. Een uurtje later ging mijn man ook even de sneeuw in. En kwam binnen met de vraag: heb je dat niet gezien??? Wat??? Wat had ik niet gezien? Dat de stroomkabels waren doorgebrand en op de grond lagen? We hadden toen nog de stroom die in 3 aparte kabels naar het huis (en de huizen verderop) kwam. Omdat het niet heel koud was (0°C) was de sneeuw zo dik en zwaar dat kennelijk het vuurwerk van de nacht was ontstaan doordat het gewicht de 3 kabels tegen elkaar gedrukt had….

Dus toch maar weer even met de EDF bellen, ja, we hebben misschien toch wel iets belangrijks te melden…. 3 dagen later kwamen ze van de EDF, helemaal uit het noorden van Frankrijk (het hele zuiden zat namelijk in de problemen), met de burgemeester voorop. 3 dagen zonder licht, zonder verwarming, zonder telefoon (gelukkig waren we toen nog niet zo verslaafd als nu), met dezelfde drie lagen kleding aan waarin we ook sliepen. We konden ons niet wassen, nou ja met water van 0°C, dus konden we het maar beter allemaal aanhouden, dan rook je ook niets… En gelukkig kookten we op gas. Dus we konden gewoon eten, thee en koffie maken… alles ‘by candlelight ‘, En om het warm te houden overdag hebben we al het kluswerk gedaan waar we geen stroom voor nodig hadden… Het blijft een mooi verhaal.

Romantiek

De tweede keer was hoogzomer. De chambres d’hôtes zat vol, meer dan vol! Begin van de middag, de chocoladetaart voor het dessert stond net in de oven, begon het onweer, de stroom viel uit. Niets aan te doen, rustig blijven, boekje lezen… Koken kon pas weer als de stroom weer aanging. Want behalve het voorgerecht had ik alleen maar ovengerechten, dus eerst moest die chocoladetaart eruit…

Het was best gezellig, meer gasten kwamen een boekje lezen binnen, het regende, dus zwemmen kon ook niet. Om 5 uur werd ik toch wel licht onrustig, want ik had toch nog wel wat tijd nodig voor het koken, om 6 uur heb ik maar een besluit genomen. Het vlees kon best in de koekenpan (gelukkig had ik daar nog steeds gas voor) en de Provençaalse tomaten werden tomatensalade. Het voorgerecht was gelukkig koud en zolang we de koelkast niet openden ging dat allemaal goed. En die taart die zou vanzelf bakken zodra de stroom weer aansprong.

Het werd droog, de gasten hielpen met het drogen van de tafel en de stoelen (want binnen zou het nog donkerder zijn dan buiten), ik stond met kaarsjes in de keuken de voorbereidingen te treffen en buiten hadden we voldoende lampjes. We hadden zelfs gasten die nog aan moesten komen, leuke binnenkomer…

Maar de sfeer was goed, we hebben heerlijk gegeten en gelachen en tegen de tijd van het dessert, nog steeds geen stroom. Dus werd het ouderwetse filterkoffie met chocola en nougat. De afwas ook ouderwets met gekookt water. En iedere gast vertrok met een tafellampje naar de kamer, hoe romantisch wil je het hebben?

Met als klapper op de vuurpijl dat midden in de nacht met horten en stoten de stroom weer op gang kwam en alle lampen (want iedereen had tevergeefs op knopjes gedrukt) allemaal als ware disco-lights aan en uitgingen en dus de hele chambres d’hôtes verlicht was en iedereen weer wakker….

Maar deze gebeurtenis is de geschiedenis ingegaan als 1 van de gezelligste dagen en avonden van de chambres d’hôtes. Ik denk dat alle gasten zich die nog steeds herinneren.

Koffie

Intussen is hier en nu het licht ook weer aan. Dat scheelt me een vriezer ‘wegkoken’ morgen… pfff.

En dit keer heeft het me een heerlijk relax-dag, verkoeling en een blog opgeleverd… En een dagje zonder koffie ;-(

En uiteraard zullen er zovelen mensen zijn die hier nog maanden over klagen…

Ik snap die mensen niet! Maar verheug me al wel op mijn kopje koffie morgen 😊